اول راه، غزل داغ و پریشان بشود…!           بیت بیت غزل از داغ تو بی جان بشود

روزها فکر من این است و همه شب سخنم           که چرا بیت خودت؛ بهر تو زندان بشود؟

مرغ باغ ملکوتی و زمین جای تو نیست           پس عجب نیست مقامات تو کتمان بشود

خواست قـتل پدرت پاک شود از اذهان           دخترش را به تو داده ست که جبران بشود

بلکه یک گرگ صفت آمده تا در حرمت           پـشت آقـایـی بـی حـد تو پـنـهـان بـشـود

ام فضل است و یا شمر، چه فرقی دارد؟           خواست با تشنگی ات درد، دو چندان بشود

کـربـلایی شده ای لحـظه آخـر ز درون           زهـر نـیـزه ست اگر وارد میدان بشود

فرق دارد غمت اما؛ ز غم و داغ حسین           کـفـتـری کو بـرسد؛ سایه ایشان بشود؟

غزلم گرچه پُر از زخم؛ ولیکن ای کاش           مـرهـم زخـم دل شـاه خـراسـان بـشـود